Najmłodszy z braci zawsze mocno związany był z obyczajami
i religią przodków, czym zjednał sobie przychylność nie tylko kniazia Rusi, ale
i kapłanów Roda- Raroga. Porzucił on więc namiestnictwo pomorskie i, wraz ze swą
drużyną, przeniósł się na dwór w Peremyszlu.
Wykształcenie zdobyte staraniami swego ojca i naturalna
charyzma pozwoliły mu w krótkim czasie zjednać wszystkich możnych Leśni.
Nieliczne przejawy buntu, wybuchłego w 946 roku, przeciwko kniaziowi z wrogiego
kraju Polan Czcibór zgniótł ściągając do kraju czeskich rycerzy banitów
walczących w rebelii Drahomiry. Tym jednym posunięciem Czcibór nie tylko
rozprawił się z wewnętrzna opozycją, ale też umocnił, i tak znaczne już, siły
Leśni. W dniu stracenia ostatnich buntowników drużyna kniazia składała się z 2000
wojowników lędzierskich, pruskich, wiślańskich i mazurskich, 900 najemnych Waregów,
400 Czechów i 200 Polan z pierwotnej drużyny kniazia.
Wzrost potęgi brata nie umkną Mieszkowi, ani też synowi
jego byłego stronnika Igora, Światosławowi I. Któryś z nich, choć nie ma
pewności który, w 954 roku, zaaranżował nieudany zamach na kniazia Leśni w
wyniku którego władca stracił lewe oko. Nie chcąc ryzykować wojny na dwóch
frontach cały incydent puszczono płazem, choć wśród możnowładców państwa Lachów
zawrzało. Wiele trudu kosztowało uspokojenie nastrojów w państwie które właśnie
organizował na nowo.
W latach 949-960, na rozkaz kniaziowski, państwo pokryła
sieć dróg z drewnianych bali, nad rzekami przerzucano mosty, rozbudowywano
grodziska i lokowano nowe na niezależnym prawie czerskim powstałym przy
ponownej lokacji Czerska po pożarze z 947. W wielu świętych miejscach zbudowano
kamienne świątynie z rzeźbionymi posągami Roda, Preuna, Dażbóg, Czarnogłowa, Walesa,
Makoszy, Swarożyca i innych. Największym, jak sam mawiał, jego sukcesem była
jednak budowa sieci stacji konnych dla posłańców, co pozwalało przekazywać wiadomości
w niewiarygodnie szybkim czasie – rozkazy wydane w Peremyszlu docierały do
pruskiego Truso w dwa zaledwie dni.
Czcibór, do 962 roku, miał dwie żony, Małusze i Świebore,
trzy konkubiny, dwóch synów, Bogumił i Długomił, z prawego łoża. Młodszego, Bogumiła
, kniaź przeznaczył na służbę bogom, zaś Długomił miał w przyszłości przejąć
stolec kniaziowski. Starszy z synów zmarł na duszności dziecięce, więc Bogumił został
jedynym spadkobiercą ojca.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz